Podstawą i źródłem naszego życia we wspólnocie zakonnej jest żywa relacja z Bogiem. Radość i siłę do życia i pracy czerpiemy z codziennej Eucharystii, wspólnotowej i osobistej modlitwy oraz kontemplacji Słowa Bożego.

Rano i wieczorem modlimy się Liturgią Godzin, uczestnicząc tym samym w powszechnym uwielbieniu Boga przez Kościół. Nasza codzienna rutyna obejmuje również czas ciszy i prywatnej modlitwy.

Adoracja eucharystyczna, różne formy modlitwy zakorzenione w liturgii roku kościelnego oraz w tradycji naszej wspólnoty zakonnej pogłębiają naszą relację z Bogiem i wzmacniają naszą jedność.

Praca to dla nas coś więcej niż tylko źródło utrzymania. Poprzez naszą działalność uczestniczymy w Bożym planie stworzenia i charytatywnej służbie Kościoła.

Nasza wspólnota została założona w celu „łagodzenia i uzdrawiania cierpienia i nędzy, bólu i udręk naszych bliźnich nie tylko przez wstawiennictwo przed Bogiem, ale także przez dzieła miłosierdzia co do ciała i czynną pomoc“ (por. przemówienie założycielskie kardynała Josepha Freiherra Othmara von Rauschera w dniu 10 maja1857).

W statutach z roku 1868 czytamy: „Celem, dla którego Bóg powołał córki Chrześcijańskiej Miłości i zjednoczył je w stowarzyszeniu, jest: Uczczenie Jezusa Chrystusa, naszego Pana, jako źródła i przykładu wszelkiej miłości oraz służenie Mu fizycznie i duchowo w osobie ubogich, czy to dzieci, czy chorych, więźniów czy innych, którzy wstydzą się publicznie wyznać swoje ubóstwo”.

W szpitalu „Wieden“- dawnym szpitalu okręgowym w Wiedniu – dyrektor i kapelan poszukiwali kobiet, które byłyby chętne do pracy z chorymi jako członkinie świeckiego Trzeciego Zakonu św. Franciszka (obecnie: Franciszkański Zakon Świeckich). Pielęgniarki te, pochodzące z Wiednia i okolic, a także z zagranicy, utworzyły wspólnotę w ramach świeckiego Trzeciego Zakonu. Pierwsza ceremonia przyjęcia tych „tercjarek” (= Sióstr Trzeciego Zakonu) odbyła się 29 stycznia 1848 roku, druga natomiast odbyła się w tajemnicy z powodów politycznych w roku rewolucji.

„Siostry tercjarki“ podjęły starania o założenie wspólnoty zakonnej. Pierwszy projekt statutu, podpisany przez siostry Viktorię Zittę, Łucję Rinerthaler i Petronillę Müller, został przedłożony w 1854 roku. Już wtedy pragnieniem sióstr było uznanie ich pod nazwą „Siostry Chrześcijańskiej Miłości“.

Ponieważ wspólnota zakonna nie była mile widziana w szpitalu okręgowym „Wieden“, trzeba było pokonać wiele trudności. Siostry Trzeciego Zakonu miały już jednak dobrą reputację wśród ludności. Do zwolenników założenia nowego Zgromadzenia należał także minister spraw wewnętrznych, Aleksander Freiherr von Bach.

W dniu 10 maja 1857 roku arcybiskup Wiednia, kardynał Joseph Freiherr Othmar von Rauscher, dokonał ukonstytuowania i tym samym założenia Zgromadzenia. 95 sióstr Trzeciego Zakonu zostało tego dnia przyjętych do nowicjatu i otrzymało habit, sznur franciszkański i welon jako strój zakonny. Oficjalna nazwa nowej wspólnoty brzmiała: „Siostry Miłosierdzia Trzeciego Zakonu Świętego Franciszka, zwane od Chrześcijańskiej Miłości“. Do życia zakonnego wprowadziły je trzy Elżbietanki z klasztoru w Wiedniu przy Landstrasse. Rok później siostry złożyły profesję zakonną i wybrały własną przełożoną.

Po tym, jak zarząd szpitala rozwiązał umowę w 1861 roku bez podania przyczyny, 120 sióstr musiało szukać pracy i zakwaterowania. Ich wiara w powołanie i usamodzielnienie była dla nich źródłem siły i jedności. Siostry znalazły tymczasowe zakwaterowanie między innymi przy ulicy Laurenzgasse w Wiedniu (5 dzielnica). Oprócz pielęgniarskiej opieki domowej podejmowały się one także różnych innych zadań, aby zapewnić wspólnocie przetrwanie. Po uzyskaniu zgody władz na prowadzenie zbiórek, siostry wyruszyły na kwestę, przekraczając granice miasta i regionu.

W 1865 roku pragnienie posiadania własnego domu macierzystego i szpitala zostało ostatecznie spełnione poprzez zakup dwóch domów przy Hartmanngasse. W 1888 roku rozpoczęto budowę nowego obiektu pod dom macierzysty i szpital, którą ukończono uroczystym poświęceniem 17 września 1890 roku.

Rozwój Zgromadzenia oraz pobór sióstr do różnych posług doprowadziły do zakładania nowych placówek. Siostry pracowały w przedszkolach, sierocińcach, szkołach krawieckich i kuchniach seminaryjnych. Od samego początku ich praca skupiała się na opiece nad osobami chorymi i starszymi, zarówno w instytucjach własnych, jak i publicznych.

Poza Austrią istniały przez pewien czas placówki w Czechach, na Węgrzech i w Bawarii, a także w Polsce, gdzie przez krótki czas prowadzono również nowicjat. Kandydtki z tych krajów, a także ze Słowenii i Chorwacji wstępowały do naszego Zgromadzenia zakonnego.

Po pierwszych działaniach nazistowskich wymierzonych w klasztory i wspólnoty zakonne, pięć sióstr zostało wysłanych do Buenos Aires w 1939 roku, aby zapewnić zgromadzeniu jego dalsze istnienie. Również tam siostry rozpoczęły swoją posługę od opieki nad chorymi. Zaledwie dwa lata po ich przybyciu do Buenos Aires, 10 maja 1941 roku, założono nowicjat, do którego wstępowały młode kobiety, pragnące przyłączyć się do naszej wspólnoty.